Waarom de dwaze tarotkaart ertoe doet en waarom je de betekenis ervan moet onthouden

De dwaas of heilige clown is de energie waarmee het tarotdek begint. Zijn kaart is nul, een perfecte ovaal, die ook kan worden gelezen als het zaadje of het ei waaruit elke volgende kaart voortkomt. The Fool toont een nar-achtige figuur. In het Rider-Waite-dek trippelt hij langs de rand van een klif, vergezeld van een kleine witte hond aan zijn hiel. In de ene hand staat een witte roos; over zijn schouder worden al zijn bezittingen in een bindband gedragen die aan zijn staf is vastgemaakt. De witte roos symboliseert onschuld; zuiverheid die voortkomt uit de gemulleerde compost van verlies. Zijn kostuum en houding roept humor en flamboyantie op. De staf, de toverstok van de tovenaar is vermomd, vertegenwoordigt zijn geest van grap. En de bagage - die men kan lezen als emotionele bagage - is het bronmateriaal dat hij gebruikt om zichzelf te beschermen. Hoewel het lijkt alsof hij op de rand van het gevaar balanceert, heeft deze clown alles in huis om de koning te amuseren.

Het lijkt misschien alsof de dwaas alleen maar plezier maakt met zijn jongleeract, maar in feite zijn deze vormen van vermaak gebaren van moed en toewijding. De hond aan zijn voet symboliseert de goddelijke boodschap die hij uit de spirituele wereld brengt. Wanneer we in de verleiding komen om in de leegte van angst, angst, verschrikking en verdriet te vallen, arriveert de Dwaas aan de rand van de klif. Hij is het zaad dat in het niets ontspringt, degene die ons lachend van de rand van de dood terugtrekt.

De waarheid is dat er niets te vrezen is in het niets van de leegte. De leegte staat voor de reinheid van het vergeten. Het is een pulserende baarmoeder - het begin.

Ik stel me deze baarmoeder voor als een dansvloer op een heel goed feest. Er is de polsslag van de muziek en terwijl we dansen, maken we allemaal deel uit van een collectief lichaam. We zwaaien in de tijd. Als ik de Dwaas voel, dans ik met één hand op mijn zachte buik. Het is warm in de club, maar ik zweet nauwelijks omdat een koele lenteregen de stoep buiten spoelt. Ik dans met mijn jasje om mijn middel gebonden en mijn t-shirt zacht tegen mijn huid. Iedereen zingt, maar ik ken de woorden van het lied niet. Ik liet het me rocken, dit ei van een gevoel. Als je me zou vragen wat ik aan het kweken was, zou ik niet weten hoe ik het embryo van een boom moet beschrijven. Voor nu is mijn vreugde een teer zaadje.

Dit is het gevoel dat het dichtst bij de baarmoeder komt dat ik me kan voorstellen. De lichten boven de dansvloer bewegen in golven over mijn armen. Ik voel mezelf en denk aan liefde en hoe niemand ooit zal weten hoeveel ik voor hen voel. En hoe dit oké is.

Er zijn twee mogelijke formaties die dit gevoel van liefde kan manifesteren. Als het niet zorgvuldig wordt verzorgd, als een leidend licht in het midden van je lantaarn om te voeden en te voeden, kan de liefde veranderen in abstracte pijn en verdriet, een verdriet zonder betekenis.

Het woord voor dit gevoel van verdriet is zinloosheid. Het duikt op in stille momenten die je voor jezelf hebt. Op een avond ga je de hond uitlaten als je thuiskomt. Misschien is het de eerste dag na een dooi dat je geen jas of handschoenen aan hebt. Je kunt de koele lucht op je handen voelen als je denkt aan het laatste wat je vader tegen je zei, een woord dat een zacht deel van je hart pijn deed. En ineens huil je uit de diepste putten van je verdriet. Er zit geen gedachte achter dit gevoel. Er is niets dieper dan dit verlies.

Het is goed om te huilen, op een moment als dit. Je tranen vallen als een maartse regen die de aarde opent. Je water verdrinkt de verzuurde zaden in helende druppeltjes die je kleren bevochtigen.

Iedereen voelt zich wel eens verloren en verloren. De Dwaas is ook in deze ervaring van fysieke of emotionele desoriëntatie. Soms is verloren gewoon een gevoel of een gedachte. Je denkt dat je verdwaald bent, maar je voelt het niet, of je voelt je verloren, maar je merkt dat je auto precies op de plek staat waar je uit de diepten van het bos tevoorschijn komt. Het is mogelijk om zo ver verdwaald te raken dat je nooit zult weten hoe verdwaald je eigenlijk was, en soms ben je de enige in de troep die weet dat je helemaal verdwaald bent.

Het is mogelijk om een ​​verlies te ervaren maar niet te voelen, en het is mogelijk om zo diep weg te zinken in de diepte van je verlies dat je eigenlijk het licht verliest. Ongeacht de uitkomst van elk van deze ervaringen, het is precies wat je op dat moment nodig hebt. Zelfs als je zo verdwaalt dat het je doodt, geloof dat je, net als een konijn met lange oren dat in de lente uit zijn hol springt, terug zult komen.

Als je verdwaald bent, reageer je dan angstig of ren je met een kinderlijk enthousiasme het onbekende tegemoet? Zie je het onbeheersbare bos als iets dat je moet vermijden, of als een uitgestrekte wildernis die zijn armen voor je opent om terug te keren in een heilige omhelzing?

Net als verdriet is er ook gelach zonder betekenis. Het woord voor dit gevoel is ook zinloosheid. Laten we even teruggaan naar de avond dat je de hond uit gaat na het werk. Hij is een speelgoedpoedel, hij is onlangs naar de trimsalon geweest en je ziet hem met lange, gevederde enkels over straat steigeren, zo trots dat hij een Clydesdale-paard zou kunnen zijn als hij niet zo klein was. Je ziet hem dansen als een wilde, sierlijke wolfsprins en plotseling lach je - geen slimme lach, er is geen woordspeling, dit is geen grap op een feestje dat je moet hebben. Er borrelt alleen een geluid uit je op, dat als een klokkenspel de stille straat in barst.

Zowel verdriet als vreugde hebben dezelfde oorsprong: de leegte aan de rand van het zijn. Voor elk van hen is een plaats in de kosmos. Verdriet wordt gevoeld na getuige te zijn van decretie; het verlies van structuur als het wordt afgebroken. De lach is het zaadje dat op deze ramp volgt, dat zichzelf in het donker plant om weer in het licht uit te groeien. Het leven gaat door, zelfs als het wordt opgesloten in zinloze plaatsen van meedogenloze terreur: het blijft bestaan ​​ondanks grenzen en gevangenissen, politiebarricades, bloed en de bedreigingen van de staat. Terwijl de Dwaas waggelend langs de rand van de leegte danst, herinnert hij ons eraan dat we in ons hart allemaal kinderen zijn, een reeks verlangende monden die vreugde verdienen om ons te voeden.

Dit is hoe het is als ik in het midden dans, mijn armen naar buiten duw, een opening voor mezelf maak. In werkelijkheid beweegt de leegte als gelei; het is het midden van een ei of een knoedel die je kunt eten. Dus schep het centrum eruit met je tong en lach te hard in het restaurant, slurp en giechel als boter die smelt op je tong. Sommige dingen doen pijn omdat het gewoon vonken zijn die vrijkomen in zoetheid.

De dwaas herinnert je eraan dat je alles kunt vergeten wat je pijn heeft gedaan. Je pijn leeft in het verleden, dat is ingebeeld. In het heden kun je jezelf voeden door de hand van de koning als je van je pijn een grap kunt maken. Laat je van het ene einde in het volgende springen, overspoeld met vreugde. Dit is het punt na verlies van waaruit alles op het punt staat opnieuw te beginnen.- door C. Luce Christensen

C. Luce Christensen is een Waterman, schrijver en professionele Tarotkaartlezer.

Wil je dat 2018 het beste jaar ooit wordt? Begin nu met voorbereiden met je horoscoop voor 2018!

Afbeelding van Het Linestrider Tarot-deck , door kunstenaar Siolo Thompson

Lees hier meer over de inhoud van C. Luce Christensen:
Gelukkig Vissenseizoen! Dit is wat je deze maand kunt verwachten
Een nieuwe manier om naar wonderen te kijken
De spookachtig nauwkeurige kracht van een tarottrekking met één kaart
Een nieuwe maan in Schorpioenspreuk: ga naar de duistere kant om het licht te vinden